Regulation on Cross-Border Data Transfer Mechanisms is in Force

The Regulation on the Procedures and Principles on the Cross-Border Personal Data Transfers (“Regulation”) was published on the Official Gazette and entered into force today, on July 10, 2024. The Regulation was originally opened for public consultation by the Personal Data Protection Authority (“DPA”) some 8 weeks ago, however despite such a long process, the changes to the Regulation between the draft and the final version are minimal.

The DPA further announced the final texts of the standard contractual clauses (“SCCs”) and the application forms for the binding corporate rules, which are the novel cross-border data transfer mechanisms newly introduced to the Personal Data Protection Law No. 6698 (“DPL”) on March 12, 2024.

By way of background, the amendments to the DPL introduced significant changes, in particular the novel mechanisms for cross-border data transfers, with the aim of alignment with European Union’s General Data Protection Regulation. With these amendments, the current cross-border data transfer mechanisms under the DPL consist of:

  1. Adequacy decision for third countries, international organizations and sectors
  2. Appropriate safeguards
    • SCCs
    • Binding corporate rules
    • Undertakings approved by the DPA
    • Agreements of public institutions
  3. Derogations for specific situations.

With slight amendments, the Regulation reflects its draft, detailing the procedures and principles of the cross-border data transfer mechanisms. Most notably, the Regulation details the procedures and principles for the SCCs. Accordingly, the Article 14 of the Regulation determines (i) the principles, (ii) the content and (ii) the notification procedures of the SCCs.

Principles for the SCCs

The SCCs must be executed between the data importer and the data exporter, by using the texts announced by the DPA, without making any modifications. The DPA is authorized to conduct an examination in the event that the SCCs are modified or does not contain valid signature. In addition, in the event that the SCCs are executed in a foreign language, the Turkish text will be taken as a basis.

Content of the SCCs

The SCCs will have to include provisions on (i) the data categories, (ii) the purposes of the data transfer, (iii) the recipients and recipient groups, (iv) the technical and administrative measures to be taken by the data importer and (v) the additional measures taken for special categories of personal data.

Notification on the SCCs

The SCCs must be notified to the DPA, physically or by registered electronic mail address (KEP) or other methods to be determined by the DPA, within 5 days of its signing. The party that will fulfil the notification obligation may be determined by the parties within the SCCs. If not determined, the data exporter will be the liable party. Accordingly, the notification must include documents supporting the authority of the signatories, with the notarized translation of any foreign documents.

Additionally, in the event of (i) any changes in the parties to the SCCs or in the information and explanations provided by the parties in the content of the SCCs or (ii) termination of the SCCs, an additional notification must be made to the DPA, by following the same procedure.

 

Authors: Burak Özdağıstanli, Sümeyye Uçar, Begüm Alara Şahinkaya

by Göksu Tuğrul

Introduction of Rules on Crypto Assets and Crypto Trading Platforms

Introducing comprehensive rules on crypto assets and crypto trading platforms, the Law Amending the Capital Markets Law No. 6362 ("Amendment Law") was published in the Official Gazette and entered into force today, July 2, 2024.

The Amendment Law introduces novel provisions on crypto assets and their service providers and platforms, in addition to the custody of crypto assets, the crypto asset trading and transfer transactions that will be conducted by residents of Turkey before crypto asset platforms.

In this regard, the Capital Markets Board (“Board”) was determined as the authorized regulatory authority to determine principles regarding the issuance of crypto assets and their dematerialization in the electronic environment offered by the service providers where they are created and stored.

The significant amendments foreseen under the Amendment Law are indicated hereunder.

Definitions

The Amendment Law introduced the following definitions, which are consistent with the globally accepted terminology:

  • Crypto asset. Intangible assets that is a representation of a value or of a right that is able to be created and stored electronically using distributed ledger technology or similar technology and distributed over digital networks.
  • Crypto asset custody service. Storage and management of the crypto assets of the platform customers or the private keys that provide the right to transfer these assets from the wallet, or other custody services to be determined by the Board.
  • Crypto asset service provider (“CASPs”). Platforms, crypto asset custody service providers and other organizations designated to provide services in relation to crypto assets, including the initial sale or distribution of crypto assets.
  • Organizations where one or more of the transactions such as crypto asset trading, initial sale or distribution, exchange, transfer and custody are carried out.
  • Software, hardware, systems or applications that enable the transfer of crypto assets and the online or offline storage of these assets, or the private and public keys related to these assets.

The Authority of the Board

Pursuant to the Amendment Law, CASPs are obliged to obtain the approval of the Board before commencing their operations in Turkey and will exclusively perform the activities to be determined by the Board. Moreover, in order to be approved by the Board, CASPs must meet the criteria for information systems and technological infrastructure to be determined by the Scientific and Technological Research Council of Turkey (“TÜBİTAK”).

The Board is given the authority to determine the principles regarding the CASPs’ (i) establishment and commencement of operations, (ii) shareholders, managers, personnel and organization, (iii) capital and capital adequacy, (iv) liabilities, (v) information systems and technological infrastructure, (vi) share transfers, (vii) activities to be carried out, (viii) temporary or permanent suspension of activities, (ix) publication, announcement, advertisement and any commercial communication, and other principles to be complied with during operation.

The Board is further authorized:

  • to regulate the procedures and principles regarding the trading of crypto-assets through platforms and the initial sale or distribution thereof; exchange, transfer and custody of crypto-assets,
  • to establish regulatory procedures, take specific and general decisions, and impose measures and sanctions with respect to crypto assets that provide rights specific to capital market instruments,
  • to determine the conclusion, scope, amendment, fees and expenses, expiry and termination of contracts between CASPs and their customers, and the minimum matters that should be included in these contracts,
  • to regulate the principles and principles regarding mandatory establishment of a written listing procedure for the determination of the crypto assets to be traded or to be initially sold or distributed by the platforms and the termination of their trading.

Obligations of the Platforms

  • Contracts with Customers: Contracts between crypto asset service providers and customers may be concluded in writing or through the use of remote communication tools, through methods that the Board determines may replace the written form and that will be performed over an information or electronic communication device and that will allow the customer identity to be verified (in accordance with the provisions of the Law No 5549 on Prevention of Laundering Proceeds of Crime).
  • Crypto Assets of the Platform Customers: The crypto assets belonging to the Platforms' customers must be held in the customers' own wallets. However, in the event that a customer prefers not to hold the crypto assets in their own wallet, the custody service must be provided by authorized banks or institutions.

The cash and crypto assets of the customers in the custody of crypto asset service providers under any circumstances whatsoever cannot be seized, pledged, included in the bankruptcy estate due to the debts of the crypto asset service providers. Similarly, the assets of the crypto asset service providers cannot be seized, pledged, included in the bankruptcy estate even if it is for public receivables due to the debts of the customers, and no interim injunction can be placed on them.

  • Reporting to the Board: Prices are formed freely on Platforms and Platforms are obliged to determine the market-distorting acts and transactions carried out on their platforms, to take the necessary measures including restriction, suspension and closure of accounts, and to report the determinations to the Board.
  • Budget: Each year, 1% of all revenues of the Platforms (excluding the previous year's interest income) is recorded as income to the budget of the Board and 1% to the budget of TÜBİTAK.

Liabilities of CASPs

The Amendment Law foresee the liability of CASPs regarding (i) their illegal activities and transactions, (ii) their unauthorized operations and marketing of such operations, (iii) the damages arising from their unlawful activities and (iv) the damages arising from the operation of their information systems, e.g. cyber-attacks, security breaches and any behavior of the personnel. Accordingly, the Amendment Law sets forth several measures, in addition to the administrative fines, access blocking of the relevant websites and removal of such content. On another note, the Amendment Law further foresees the sanction of imprisonment for the failure to comply with certain obligations.

Additionally, in the event that CASPs are not able to compensate for the damages arising from their illegal activities, the members of the CASPs will personally be held liable to the extent that the damages can be attributed to them.

Transition Period

The platforms and CASPs, which are currently providing crypto asset services in Turkey, must apply to the Board with required documents, that will be determined by the Board, and submit a declaration that they will submit the necessary applications to obtain an operating license by fulfilling the conditions set out in the secondary regulations. Once the secondary regulations enter into force, the Board shall determine a time period for the finalization of authorization procedures.

Accordingly, the Board is expected to publish the secondary regulations within 6 months of the enactment of the Amendment Law.

Requirements of Foreign Platforms

Platforms residing outside of Turkey are prohibited from engaging in activities for residents in Turkey or offering an activity prohibited in relation to crypto assets to residents in Turkey within the scope of the regulations to be made by the Board. Moreover, CASPs residing abroad are obliged to terminate their activities which target Turkish residents within three months following the effective date of the Amendment Law.

Accordingly, the Amendment Law provides a list of criteria which determines whether the activities of such platforms are directed to residents in Turkey:

  • Establishing a workplace in Turkey,
  • Creating a Turkish website,
  • Engaging in promotional and marketing activities directly and/or through persons or institutions residing in Turkey regarding the crypto asset services offered by foreign platforms residing abroad.

It should be noted that the Board is authorized to establish additional criteria.

 

Authors: Burak Özdağıstanli, Sümeyye Uçar, Begüm Alara Şahinkaya, Ebru Gümüş Karasu

by Göksu Tuğrul

Tasarım Başvurusunda Dikkat Edilmesi Gerekenler

6769 sayılı Sınai Mülkiyet Kanunu’nda ("SMK") tasarım, "ürünün tümü veya bir parçasının ya da üzerindeki süslemenin çizgi, şekil, biçim, renk, malzeme veya yüzey dokusu gibi özelliklerinden kaynaklanan görünümü" olarak tanımlanmaktadır. Bir tasarımın korunabilmesi için ise öncelikle "tasarım" ve "ürün" tanımlarına uyması ve "yenilik" ve "ayırt edici nitelik" kriterlerini karşılaması gerekmektedir.

Koruma ile elde edilen tasarım hakkı, sahibine tasarımın başkaları tarafından izinsiz olarak ticari amaçla kullanılmasını önleme imkanı verir. SMK uyarınca bir tasarım, tescilli tasarım olarak korunabileceği gibi, Türkiye'de ilk defa kamuya sunulmuş olması halinde tescilsiz tasarım olarak da korunabilir. Tescilsiz tasarımların koruma süresi 3 yıl iken, tescilli tasarımların koruma süresi 5 yıldır ve 5 yıllık yenilemelerle 25 yıla kadar uzatılabilir.

Tescil yoluyla koruma elde edebilmek için, Türk Patent ve Marka Kurumu'na ("Kurum") tasarım başvurusu yapılmalıdır ve bu başvuru aşağıdaki bilgileri içermelidir:

  • Başvuru sahibinin kimliğine ilişkin bilgiler
  • Tasarımın görünümünü yansıtan ve yayım yoluyla çoğaltılmaya elverişli görsel anlatım
  • İsteğe bağlı olarak tarifname (tasarım veya tasarımın uygulandığı ürünün görsel özelliklerinin ifade edilmesi)
  • Tasarımın kullanıldığı veya uygulandığı ürünün adı
  • Varsa tasarımcının veya tasarımcı grubundaki tasarımcıların adları ve varsa tasarımcının kimliğinin gizli tutulmasına ilişkin talebi
  • Tescil isteme hakkının tasarımcı veya tasarımcılardan ne şekilde elde edildiğine ilişkin bilgi
  • Varsa yayım erteleme talebi
  • Varsa rüçhan hakkı talebine ilişkin bilgi
  • Vekil tayin edilmişse, vekile ilişkin bilgi

Başvuruya ilişkin olarak göz önünde bulundurulması gereken bazı önemli unsurlar bulunmaktadır: (i) yayım erteleme talebi, başvuru aşamasından sonra yapılamaz, (ii) birden fazla tasarım varsa bu durum başvuruda belirtilmelidir, (iii) ürünün adı Türkçe olarak ve Locarno sınıflandırma sistemine uygun olarak Locarno Kodu ile belirtilmelidir, (iv) görsel temsil, resim, çizim, grafik veya fotoğraf fark etmeksizin çözünürlük, renk kontrastı ve netlik bakımından kaliteli olmalı ve genel olarak SMK ve Kurum’un kılavuz ilkelerine uygun olmalıdır ve (v) tarifname veriliyorsa, teknik ve fonksiyonel özelliklerden bahsedilmemeli veya sadece "şekilde görüldüğü gibi" ifadesinden oluşmamalıdır.

Yukarıdakilere ek olarak, yerine getirilmemesi halinde tasarım başvurusunun eksik kalmasına veya inceleme aşamasında Kurum tarafından reddedilmesine neden olabilecek bir dizi kritik hususun da dikkate alınması gerekmektedir.

Bu bağlamda, tescil edilecek tasarım;

  • Ürün tanımı ile uyumlu olmalıdır.
  • Yeni ve ayırt edici nitelikte olmalıdır.
  • Kamu düzenine ve genel ahlaka aykırı olmamalıdır.
  • Başka bir ürüne mekanik olarak monte edilebilmesi veya bağlanabilmesi için belirli şekil ve boyutlarda üretilmek zorunda olmamalıdır.
  • İstisnalar saklı kalmak kaydıyla, ilgili merciler tarafından tescil izni verilmemiş ve kamuyu ilgilendiren, dini, tarihi ve kültürel değerler bakımından halka mal olmuş işaret, arma, nişan veya adlandırmaların uygunsuz kullanımını içermemelidir.
  • Başvuru talebi, SMK’da düzenlenen gerçek veya tüzel kişiler tarafından yapılmalıdır.
  • Başvuru talebi kötü niyetle yapılmamalıdır.
  • Başvuru talebi bir fikri mülkiyet hakkının yetkisiz kullanımını içermemelidir.
  • Daha önce kamuya açıklanmış bir tasarımla aynı veya benzer olmamalıdır.

Son olarak her başvuru, başvuruda sunulan fotoğraf sayısına ve başvurunun diğer ayrıntılarına bağlı olarak değişen bir başvuru ücretine tabidir. Bu kapsamda başvuru ücretinin başvuru esnasında ödenmesi gerekmektedir.

Özetle, tasarım başvuruları basit bir başvuru mekanizmasına sahip olsa da Kurum’un bir tasarım başvurusunu incelerken dikkate aldığı belirli unsurlar vardır. Bu unsurların tasarım başvurusunda yer almaması veya eksik olması halinde Kurum, başvurunun reddine karar verebilir. Bu nedenle bir tasarım tescili için başvuruda bulunurken; SMK, ikincil mevzuat ve Kurum’un yerleşik uygulamaları mutlaka dikkate alınmalıdır.

 

Yazarlar: Hatice Ekici Tağa, Ebru Gümüş Karasu

by Göksu Tuğrul

Design Registration Application in Turkey: Things to Consider

The Industrial Property Law No. 6769 ("IPL") defines design as “the appearance of the whole or part of a product or the ornamentation thereon resulting from features such as line, shape, form, color, material, or surface texture”. In order for a design to be protected, it must firstly comply with the definitions of "design" and "product" and fulfil the criteria of "novelty" and "distinctive character".

The design right obtained by protection authorises the owner to prevent the use of the design for commercial purposes by others without consent. Pursuant to the IPL, a design may be protected as a registered design or as an unregistered design if it is presented to the public for the first time in Turkey. While the protection period of unregistered designs is 3 years, the protection period of registered designs is 5 years and can be extended up to 25 years with 5-year renewals.

In order to obtain protection by registration in Turkey, a design application must be made to the Turkish Patent and Trademark Office (“Office”) and must contain the following:

  • Application form containing information on the applicant’s identity,
  • Visual representation that reflects the design’s appearance and is suitable for reproduction by publication,
  • Description of the visual representation or sample of the design, optionally,
  • Name of the product in which the design is used or applied,
  • Name(s) of the designer(s), and request for anonymity of the designer, if any,
  • Information on how the right to apply for registration was obtained from the designer(s),
  • Request for deferment of publication, if any,
  • Pre-emptive rights, if any,
  • Details of the representative, if appointed.

The important factors to consider with regard to the application form are that (i) the request for deferment of publication cannot be made after the application stage, (ii) if there are multiple designs, this should be mentioned in the application, (iii) the name of the product must be indicated in Turkish and in accordance with the Locarno classification system, with the Locarno code, (iv) the visual representation, whether it is a painting, drawing, graphic, photograph or something else, must have a very good resolution, colour contrast, clarity and quality, and overall must be in accordance with the IPL and the guidelines of the Office, and (v) if the description of the visual representation is given,  the technical and functional features should not be mentioned or cannot only consist of the statement “as shown”.

Furthermore, there are also a number of critical points to be considered, where failure to do so may result in the design application to be incomplete or to fail the preliminary examination stage by the Office.

In this context, the design to be registered must:

  • Be compatible with the product definition.
  • Be new and distinctive.
  • Not be contrary to public policy or morality.
  • Not have to be manufactured in specific shapes and sizes for mechanical assembly or attachment to another product.
  • Not involve the inappropriate use of signs, emblems, insignia or designations of public interest, religious, historical, and cultural values for which registration has not been authorized by the competent authorities, without prejudice to the exceptions.
  • Not be made by natural or legal persons that are not specified in the IPL.
  • Not be made in bad faith.
  • Not involve an unauthorized use of an intellectual property right.
  • Not have an identical or similar design disclosed to the public priorly.

Lastly, each application is subject to an application fee depending on the number of photographs submitted in the application and other details of the application. This application fee must therefore be paid at the time of application.

In summary, although design applications have a simple filing mechanism, there are certain elements that the Office takes into account when examining a design application. If these elements are not included in the design application or are lacking, the Office may decide to reject the application. Therefore, the IPL, secondary legislation and the Office's established practice must be considered when filing for a design registration.

 

Authors: Hatice Ekici Tağa, Ebru Gümüş Karasu

by Göksu Tuğrul

İşveren Çalışanın Buluşları Üzerinde Hak Sahipliği İddiasında Bulunabilir mi?

Buluşların yasal olarak korunması, sağladığı haklar nedeniyle buluş sahipleri için her daim önemli olmuştur. İşverenin buluş yapılmasına imkan ve yatırım sağlayarak katkıda bulunmuş olmasını dikkate alan 6769 sayılı Sınai Mülkiyet Kanunu (“Kanun”), buluş sahibinin işverenine ise, belirli koşullar altında çeşitli haklar tanımaktadır.

Çalışan buluşlarından doğan hak, yükümlülük ve uyuşmazlıkları düzenleyen mevzuatı Kanun ve Çalışan Buluşlarına, Yükseköğretim Kurumlarında Gerçekleştirilen Buluşlara ve Kamu Destekli Projelerde Ortaya Çıkan Buluşlara Dair Yönetmelik oluşturmaktadır. Kanun’a göre çalışan (i) özel hukuk sözleşmesi veya benzeri bir hukuki ilişki gereğince, başkasının hizmetinde olan ve (ii) bu hizmet ilişkisini işverenin gösterdiği belli bir işle ilgili olarak kişisel bir bağımlılık içinde ona karşı yerine getirmekle yükümlü olan kişilerdir.

Çalışan buluşları Kanun’da “hizmet buluşu” ve “serbest buluş” olmak üzere iki temel kategoride düzenlemektedir. Kanun özel bir tanım sağlamadığı serbest buluşları “hizmet buluşu dışındaki buluşlar” olarak ifade ederken, hizmet buluşlarını “çalışanın, bir işletme veya kamu idaresinde yükümlü olduğu faaliyeti gereği gerçekleştirdiği ya da büyük ölçüde işletme veya kamu idaresinin deneyim ve çalışmalarına dayanarak, iş ilişkisi sırasında yaptığı buluş” olarak tanımlamaktadır.

Her iki çalışan buluşu türü için de ortaya çıkan buluşun haklarının kimde olduğunun belirlenmesi önem arz etmektedir.

Hizmet Buluşlarında Haklar

Kanun’a göre çalışan, bir hizmet buluşu yaptığında, bunu gecikmeden işverenine bildirmekle yükümlüdür ve işveren, buluş üzerinde tam veya kısmi hak talebinde bulunabilir. Ancak böyle bir hak talebi için bazı koşullar bulunmaktadır.

Çalışanın buluşu üzerinde hak talep edebilmesi için işverenin, çalışanın bildiriminin kendisine ulaştığı tarihten itibaren dört ay içinde yazılı olarak çalışanına bildirimde bulunması gerekmektedir. İşveren bu süre içinde çalışana bildirimde bulunmazsa veya işveren herhangi bir hak talebinde bulunmadığını çalışana bildirirse, hizmet buluşu serbest buluş niteliği kazanır.

İşveren çalışanın buluşu üzerinde tam hak iddia ediyorsa, bildirimin çalışana ulaşması ile buluş üzerindeki bütün haklar işverene geçmiş olur. Bu durumda çalışan, buluşun kullanımı için makul bir bedelin kendisine ödenmesini isteyebilir.

İşverenin çalışanın buluşu üzerinde kısmi hak talep etmesi halinde ise çalışan buluşu yine serbest buluş niteliği kazanır, ancak tam hak talep edilen duruma benzer şekilde, çalışanın kısmi haklar kapsamında buluşun kullanımı için işverenden makul bedel talep etme hakkı bulunmaktadır.

Serbest Buluşlarda Haklar

Kanun uyarınca iş ilişkisi içerisindeyken serbest bir buluş yapan çalışan, durumu işverene derhal bildirmekle yükümlüdür. Kanun işverene, bildirim tarihinden itibaren üç ay içinde yazılı bir bildirim yoluyla buluşun serbest bir buluş olmadığına ilişkin itiraz etme hakkı tanımaktadır. Çalışanın açıkça işverenin faaliyet alanı dışında kalan bir serbest buluş yapması halinde, çalışanın bildirim yükümlülüğü ortadan kalkmaktadır.

Bununla birlikte, eğer serbest buluş, işletmenin faaliyet alanına girmekteyse veya işletme söz konusu buluşun ilgili olduğu alanda faaliyette bulunmak için ciddi hazırlıklar içindeyse çalışan, iş ilişkisi devam ederken buluşu değerlendirmeye başlamadan önce işverene, tam hak tanımaksızın uygun şartlar altında buluştan yararlanma imkânı vermek için teklifte bulunmakla yükümlüdür. İşveren bu teklifi aldığı tarihten itibaren üç ay içinde cevap vermezse öncelik hakkını kaybeder. İşveren teklifi kabul eder fakat öne sürülen şartları kabul etmezse, bir başka ifadeyle, taraflar hak sahipliği konusunda anlaşamazlarsa, hak sahipliği mahkeme tarafından belirlenir.

Özetle, bir çalışan buluşunun niteliği, buluş üzerindeki hakların kime ait olduğunu belirlemek bakımından oldukça önemlidir. Niteliğin belirlenmesinin ardından çalışan ve işveren, Kanun’da düzenlenen yükümlülüklerini yerine getirmediği takdirde buluş üzerindeki haklarını kaybedebilirler.

 

Yazarlar: Hatice Ekici Tağa, Ebru Gümüş Karasu, Göksu Tuğrul

by Göksu Tuğrul

Can an Employer Claim Rights to an Employee's Invention In Turkey?

The legal protection of inventions has always been important to inventors because of the rights and exclusivity it confers. However, under certain circumstances, the Turkish Industrial Property Law No. 6769 ("Law") grants rights to the employer of an inventor, taking into account the fact that the employer has contributed to the creation of the invention by providing opportunities and making investments.

In Turkey, the main legislation that governs the rights, obligations and disputes arising from employee inventions are the Law and its secondary legislation, the Regulation on Employee Inventions, Inventions Created in Higher Education Institutions, and Inventions Created in Publicly Funded Projects.

According to the Law, an employee is an individual who (i) is in the service of another party by virtue of a private law contract or similar legal relationship and (ii) is under the personal obligation in relation to that legal relationship to perform a specific work assigned by their employer.

The Law classifies employee inventions in two main categories, namely “in-service inventions” and “independent inventions”. While the Law refrains from providing a specific definition for independent inventions and refers to them as “inventions other than in-service inventions”, it defines the in-service invention as "an invention that is based on an employee's work that is required to be performed in an institution or a public administration; or an invention that is substantially based on the experience and work in an institution or a public administration and is made in the context of labor relations".

For both types of employee invention, it is important to determine who holds the rights to the resulting invention.

Rights to In-service Inventions

According to the Law, if an employee makes an in-service invention, they are obliged to notify their employer in writing without delay, and the employer may claim full or partial rights to the invention. There are, however, a number of conditions for such a claim.

In order to claim rights to the employee invention, the employer must notify the employee in writing, within four months as of the date of receiving the employee's notification. If the employer does not notify the employee within this period, or if the employer notifies the employee that it does not claim any rights, the employee's invention acquires the status of an independent invention.

If the employer claims full rights to the employee's invention, all rights are transferred to the employer when the notice is delivered to the employee. In this case, the employee may claim compensation from the employer for the use of the invention.

On the other hand, if the employer claims partial rights to the employee's invention, the employee's invention still acquires the status of an independent invention; however, similarly to claiming full rights to the employee's invention, the employee has the right to claim compensation from the employer for the use of the invention within the scope of partial rights.

Rights to Independent Inventions

According to the Law, if an employee makes an independent invention in the course of employment, the employee is obliged to notify the employer immediately. It is important to note that the employee has no obligation to notify the employer, if the employee clearly invented something outside of the employer’s field of activity.

The Law also grants the employer the right to object to the independence of the invention by means of a written notification, within three months as of the date of the employee’s notification.

Before utilizing the invention during the employment relationship, the employee is obliged to make an offer to the employer to enable the employer to make use of the invention under favorable conditions without granting full rights, if the independent invention is within the business’ field of activity, or if the business is making serious preparations to operate in the field to which the invention relates.

By failing to respond within three months from the date of receiving such notification, the employer loses the priority right in the matter. If the employer accepts the offer, but does not agree with the prescribed conditions, in other words, if the parties cannot agree on the right ownership of the invention, the right ownership is determined by the court of law.

In summary, the nature of the invention is important in determining who owns the rights to an employee's invention. Once the nature of the invention has been determined, the obligations of the employee and the employer must be met. Failure to do so may result in loss of rights to the invention.

 

Authors: Hatice Ekici Tağa, Ebru Gümüş Karasu, Göksu Tuğrul

by Göksu Tuğrul

Tanınmış Türk Markalarının Avrupa’da Korunması: Kötü Niyet İncelemesi

21 Şubat 2024 tarihinde, Avrupa Birliği Adalet Divanı Genel Mahkemesi (“Genel Mahkeme”), yalnızca Türkiye'de tescilli olan tanınmış bir markaya benzerliği nedeniyle "hepsiburada" markasının Avrupa Birliği Fikri Mülkiyet Ofisi (“EUIPO”) nezdinde tescil edilmesini kötü niyetli bulmuştur (“Karar”).

Davanın Konusu

6 Kasım 2019 tarihinde, Türkiye'de faaliyet gösteren D-Market Elektronik Hizmetler ve Ticaret AŞ ("Müdahil"), Hollanda'da faaliyet gösteren Dendiki BV ("Başvuru Sahibi") tarafından 2017 yılında tescil edilen "hepsiburada" markasının hükümsüzlüğünün tespiti için EUIPO'ya başvuruda bulunmuştur.

Müdahil'in başvurusu, Başvuru Sahibi'nin (daha doğru bir ifadeyle, halefinin) marka başvurusunu kötü niyetli bir şekilde yaptığı ve bu nedenle "hepsiburada" markasının geçersiz ilan edilmesi gerektiği gerekçesine dayanmaktadır.

EUIPO İptal Dairesi ve Temyiz Kurulu'nun kararlarını takiben, dava Genel Mahkeme'ye taşınmış ve Genel Mahkeme, o tarihte yürürlükte olan 207/2009 sayılı Topluluk Markası Tüzüğü'nün ("207/2009 sayılı Tüzük") kötü niyetli başvuru sahibi tarafından yapılan tescil başvurularının hükümsüzlüğünü öngören 52/1-b maddesine dayanarak davaya ilişkin somut olayları değerlendirmiştir.

Kötü Niyetin Tespitine İlişkin Değerlendirmeler

Genel Mahkeme, değerlendirmesinde 12 Eylül 2019 tarihli Koton Mağazacılık Tekstil Sanayi ve Ticaret v EUIPO kararına atıfta bulunarak, kötü niyete dayalı mutlak hükümsüzlük gerekçesinin başvuru sahibinin tescili yapma amacına göre belirlendiğini ifade etmiştir. Buna göre, bir başvuru sahibinin "dürüstlüğe aykırı olacak şekilde üçüncü kişilerin çıkarlarını zedeleme niyeti" varsa ve bu durum yetkili bir makam tarafından davayla ilgili bütün olgular dikkate alınarak objektif olarak tespit edilirse, başvuru sahibinin kötü niyetle hareket ettiği değerlendirilecek ve marka tescili geçersiz kabul edilecektir.

Genel Mahkeme kararında, başvuru sahibinin gerçekten kötü niyetle hareket edip etmediğini analiz ederken dikkate alınması gereken faktörler aşağıdaki şekilde sıralanmıştır:

  • Başvuru sahibinin, üçüncü bir kişinin en az bir Üye Devlette, tescili istenen işaret ile karıştırılma ihtimali olan, aynı veya benzer bir mal veya hizmet için, aynı veya benzer bir markayı kullandığını bilip bilmediği veya bilmesi gerekip gerekmediği,
  • Başvuru sahibinin, üçüncü tarafın bu tür bir markayı kullanmaya devam etmesini veya pazarlamasını engelleme niyeti,
  • Söz konusu markanın yasal koruma derecesi,
  • Tartışmalı markanın kökeni ve oluşturulduğu tarihten bu yana kullanım şekli,
  • İşaretin Avrupa Birliği markası olarak tescili için başvuruda bulunmanın ticari mantığı
  • Başvuruya ilişkin olayların kronolojisi.

Her ne kadar aksi ispat edilinceye kadar marka başvurusu yapan kişinin iyi niyetli olduğu karinesi mevcutsa da Karar’da ayrıca, marka sahibinin, tescil başvurusunda bulunduğu sıradaki amacı ve ticari mantığı ile niyetine ilişkin makul açıklamalar sunması ve diğer objektif koşulların var olsa dahi bu niyetlerin meşru olduğuna ikna edebilecek kanıtlar sunması gerektiği belirtilmiştir.

Somut olayda, Genel Mahkeme başvurucu tarafından ileri sürülen aşağıdaki argümanları detaylıca incelemiştir:

Markanın Korunması

Başvuru Sahibi, Müdahil'in "hepsiburada" markasının Avrupa Birliği'nde tescil edilmemiş olması ve ayırt edici nitelikten yoksun olması nedeniyle düşük seviyede yasal korumaya sahip olduğunu iddia etmiştir.

Genel Mahkeme bu iddiaları değerlendirirken, Müdahil'in Türkiye’de tescilli olan önceki tarihli markalarının ve bu markaların Avrupa Birliği içerisinde kullanımının kötü niyet değerlendirmesi ile ilgili olduğunun altını çizmiştir. Ayrıca Genel Mahkeme, ilgili hükmün amacının kamu menfaatinin korunması olduğunu belirterek, mutlak kötü niyet iddiasına sadece önceki hak sahipleri tarafından değil, herhangi bir kişi tarafından dayanılabileceğinin üstünde durmuştur.

Sonuç olarak Genel Mahkeme, Müdahil'in markasının Türkiye'deki itibarının, kötü niyet değerlendirilirken dikkate alınması gereken kilit unsurlardan biri olduğunu tespit etmiş ve Avrupa Birliği'nde böyle bir itibarının bulunmamasının ve iddia edilen ayırt edicilik noksanlığının somut olay açısından önemli olmadığını belirtmiştir.

Mal ve Hizmetlerin Aynılığı/Benzerliği

Başvuru Sahibi, Müdahil'in markasının sadece 35, 38 ve 42. sınıflardaki hizmetler için tescilli olduğunu; oysa kendi ihtilaflı markasının 21. sınıftaki mallar için tescilli olduğunu ve bu nedenle markalar arasında mal ve hizmet aynılığı veya benzerliği bulunmadığını iddia etmiştir.

Genel Mahkeme, mal ve hizmetlerin aynılığının veya benzerliğinin kötü niyeti belirlemek için yeterli olmadığını ve başka faktörlerin de değerlendirilmesi gerektiğini vurgulayarak bu argümanı reddetmiştir.

Markanın Kullanımından Haberdar Olma

Başvuru Sahibi, Müdahil'in Avrupa Birliği'nde tescilli markası bulunmadığından ve Avrupa piyasasında aktif olmadığından, Müdahil'in Türkiye’de tescilli "hepsiburada" markasını bilmediğini veya bilmesi gerekmediğini iddia etmiştir. Başvuru Sahibi ayrıca, Müdahil ile hiçbir ticari ilişkisi veya bağlantısı olmadığının altını çizmiştir.

Temyiz Kurulu'nun, Başvuru Sahibi’nin Türkiye ile ve Türk e-ticaret sektörü ile doğrudan bir bağlantısının bulunduğu, Müdahil'in önceki tarihli markasının Türkiye'de tanınmış olduğu ve Müdahil’in platformunun Türkiye'deki ana e-ticaret tedarikçilerinden biri olduğuna dair bulgularını takiben Genel Mahkeme, Başvuru Sahibi’nin 2017'deki marka tescil başvurusu sırasında Türkiye'deki "hepsiburada" markasının kullanımından haberdar olduğu sonucuna varmıştır. Ayrıca Genel Mahkeme, Başvuru Sahibi’nin Müdahil ile bir bağlantısının veya ilişkinin bulunmamasının, Başvuru Sahibi’nin markanın kullanımından habersiz olduğu anlamına gelmeyeceğine hükmetmiştir.

Başvuru Sahibinin Niyeti

Başvuru Sahibi, tescil başvurusu yapıldığı sırada, hepsiburada ifadesine ilişkin yapılan kapsamlı araştırmada Avrupa Birliği'nde aynı veya benzer bir marka veya ticaret unvanına rastlanmadığını, ihtilaflı marka tescilinin ardındaki niyetin ticari amaç olduğunu ve meşru iş stratejilerine uygun olduğunu iddia etmiştir. Ayrıca, Başvuru Sahibi, Müdahil'in Türkiye’de tescilli olan markalarının itibarından ve tanınmışlığından faydalanma niyetine dair kanıt bulunmadığından iyi niyet karinesinin uygulanması gerektiğini ve Müdahil'in markalarını Avrupa Birliği'nde tescil ettirmemesinin sonuçlarına katlanması gerektiğini savunmuştur.

Öte yandan, Başvuru Sahibi’nin tescil başvurusuna ilişkin makul bir açıklama ve meşru niyete ilişkin bir bilgi ileri süremediğinin altını çizen Genel Mahkeme, aşağıdaki hususları göz önünde bulundurarak, Başvuru Sahibi’nin markayı ticaret sırasında dürüst bir şekilde kullanma niyetinde olmadığını belirtmiştir:

  • Başvuru Sahibi’nin markası, Müdahil'in Türkiye’de tescilli olan önceki tarihli markalarıyla aynı veya çok benzerdir,
  • Başvuru Sahibi’nin 'www.hepsiburada.life' alan adlı internet sitesi "Müdahil'in 'www.hepsiburada.com' internet sitesinin Avrupa şubesi" olarak sunulmuştur,
  • Başvuru Sahibi, ihtilaflı markanın, iş stratejilerinin ticari kökeninin bir göstergesi olarak kullanıldığını kanıtlayamamıştır,
  • Başvuru Sahibi, üçüncü kişilerin Türkçe web sitelerine karşılık gelen başka AB marka başvuruları da yapmıştır.

Sonuç olarak, Genel Mahkeme, Başvuru Sahibi’nin ihtilaflı markanın başvurusu sırasında kötü niyetle hareket ettiğine hükmetmiştir.

 

Yazarlar: Hatice Ekici Tağa, Sümeyye Uçar, Begüm Alara Şahinkaya

by Göksu Tuğrul

European Protection on Well-Known Turkish Trademarks: A Case on Bad Faith

 

On February 21, 2024, the General Court of the Court of Justice (“General Court”) rendered its decision (“Decision”) regarding the registration of a trademark under the European Union Intellectual Property Office (“EUIPO”) with bad faith, due to its identity to a well-known trademark registered only in Turkey.

Background of the Case

On November 6, 2019, D-Market Elektronik Hizmetler ve Ticaret AS (“Intervener”), an establishment in Turkey, filed an application with the EUIPO for a declaration of invalidity for the trademark “hepsiburada”, registered in 2017 by Dendiki BV (“Applicant”), an establishment in the Netherlands.

The Intervener’s application relied upon the ground that the Applicant (more precisely, its predecessor in title) had acted in bad faith in filing the trademark application and therefore, the trademark “hepsiburada” must be declared invalid.

Following the decisions of the Cancellation Division and the Board of Appeal, the case was brought to the General Court, which evaluated the facts of the case on the basis of Article 52/1-b of the then applicable Regulation No 207/2009 on the Community Trademark (“Regulation No 207/2009”) that stipulates the declaration of invalidity of trademarks filed in bad faith.

Evaluations on the Determination of Bad Faith

During its evaluations, the General Court referred to the judgment of Koton Mağazacılık Tekstil Sanayi ve Ticaret v EUIPO, dated September 12, 2019, by stating that the absolute ground for invalidity based on bad faith is determined on the basis of the applicant’s purpose for filing the registration. Accordingly, where an applicant has the “intention of undermining, in a manner inconsistent with honest practices, the interests of third parties”, which is objectively determined by a competent authority by considering all the factual circumstances relevant to the case, the applicant will be deemed to have acted in bad faith and its trademark will be declared invalid.

In its Decision, the General Court listed the following factors to be taken into account when analysing whether the applicant is in fact acting in bad faith:

  • Whether the applicant knows or must know that a third party is using, in at least one Member State, an identical or similar sign for an identical or similar product or service capable of being confused with the sign for which registration is sought,
  • The applicant’s intention to prevent that third party from continuing to use such a sign or from marketing a product,
  • The degree of legal protection of the signs in question,
  • The origin of the contested sign and the way it has been used since its creation,
  • The commercial logic of filing for registration of the sign as an EU trademark, and
  • The chronology of events relating to the filing.

Furthermore, the Decision stated that even though the good faith of a trade mark applicant is being presumed until proven otherwise, it is for the proprietor of that mark to provide plausible explanations regarding the objectives and commercial logic and their intentions at the time of the application for registration of that mark, with evidence capable of convincing that, in spite of the existence of objective circumstances, those intentions were legitimate.

In the concrete case, the General Court thoroughly examined the following arguments put forward by the Applicant:

Legal Protection of the Trademark

The Applicant claimed that the Intervener’s trademark “hepsiburada” has a low level of legal protection since it is not registered in the European Union and is devoid of any distinctive character.

While evaluating these claims, the General Court underlined that the Intervener’s earlier Turkish trademarks and their use within the European Union is relevant to the assessment of bad faith. Moreover, the General Court noted that the absolute ground of bad faith may be relied on by any person and not only by holders of prior rights, since the purpose of the related provision is to protect the public interest.

As a result, the General Court established that the reputation of the Intervener’s trademark in Turkey is one of the key elements that must be considered when assessing bad faith and that the absence of such reputation in the European Union and the alleged lack of distinctiveness are not significant for the concrete case.

Identity/Similarity of Goods and Services

The Applicant claimed that the Intervener’s trademark is only registered for services in Classes 35, 38 and 42; whereas the Applicant’s contested trademark is registered for goods in Class 21 and therefore, there is no identity or similarity of goods and services between the trademarks.

The General Court rejected this argument, emphasizing that the identity or similarity of goods and services is not sufficient to determine the bad faith and that further factors must be evaluated.

Awareness of the Use

The Applicant claimed that it did not know or should have known about the Intervener’s Turkish trademark “hepsiburada”, since the Intervener had no registered trademarks in the European Union and was not active on the European market. The Applicant further stated that it had no commercial relations or links with the Intervener.

After evaluating the Board of Appeal’s findings that the Applicant actually had a direct connection with Turkey and the Turkish e-commerce sector and the fact that the Intervener’s earlier Turkish trade mark was well-known in Turkey and its platform was one of the main Turkish e-commerce suppliers; the General Court concluded that the Applicant was aware of the use of the trademark “hepsiburada”, at least in Turkey, at the time of its trademark registration application in 2017. Furthermore, the General Court evaluated that the absence of a link or relationship does not mean that the Applicant was unaware of the use of the trademark.

The Intention

The Applicant claimed that at the time of the registration application, the extensive research into the sign hepsiburada did not reveal any identical or similar trademark or trade name in the European Union, and that the intention behind the registration of the contested trademark was for commercial purposes and in line with its legitimate business strategy. Further, the Applicant argued in the absence of evidence of its intention to take advance of the reputation and well-known character of the Intervener’s Turkish marks, there should be a presumption of good faith and that the Intervener must bear the consequences of not registering its marks in the European Union.

On the other hand, underlining that the Applicant had failed to provide plausible explanations and legitimate intentions regarding the application for registration, the General Court stated that it was unlikely that the Applicant intended to use the mark honestly in the course of trade, considering the following factors:

  • The Applicant’s mark is identical or very similar to the Intervener’s earlier Turkish marks,
  • the Applicant’s website ‘hepsiburada.life’ has been presented as “the European branch of the Intervener’s website ‘www.hepsiburada.com’”,
  • the Applicant did not demonstrate the use of contested mark as an indication of the commercial origin of their business strategy,
  • the Applicant filed other EU trademark applications corresponding to the Turkish websites of third parties.

As a result, the General Court held that the Applicant acted in bad faith at the time of filing the contested mark.

 

Authors: Hatice Ekici Tağa, Sümeyye Uçar, Begüm Alara Şahinkaya

by Göksu Tuğrul

USB-C for All: Introduction of Common Chargers in Turkey

Due to acceleration of our daily routines, the demand for portable and rechargeable devices has increased over time. The market has responded to this need by making most consumer electronics rechargeable and by including chargers with every purchase. However, this standard practice and the necessity of having different chargers for each device have led to redundant purchases of chargers when acquiring new devices and to the increase of electronic waste as surplus chargers are discarded.

In this regard, the European Union introduced a single charging solution for electronic devices by defining the requirements of common charging solution, with the Directive (EU) 2022/2380 amending Directive 2014/53/EU on the harmonization of the laws of the Member States relating to the making available on the market of radio equipment (“Directive 2022/2380”). In line with the Directive 2022/2380, the selected electronic devices within the scope of common charging solution must embody a USB-C port, which allows consumers to charge their devices with any USB-C charger. This common charging requirements introduced with the Directive 2022/2380 will be applicable as of April 28, 2024.

With the aim of harmonization with the European Union acquis, on February 5, 2024, the Information Technologies and Communications Authority (“ITCA”) has published the Draft Regulation Amending the Regulation on Radio Equipment (“Draft Regulation”), which introduces the USB-C as the new standard charger for portable devices and foresees similar requirements with the Directive 2022/2380.

Scope of the Draft Regulation

The Draft Regulation foresees that the following radio equipment; (i) mobile phones, (ii) tablets, (iii) digital cameras, (iv) headphones, (v) headsets with microphones, (vi)  portable video game consoles, (vii)  portable speakers, (viii)  e-book readers, (ix) keyboards, (x) mouses, (xi)  portable navigation systems, (xii) earbuds, (xiii) laptops (will be referred as “Devices” or “Device”), must be manufactured in accordance with the standards on charging capabilities.

Requirements under the Draft Regulation

If a Device can be charged via wired charging, it must (i) have a USB Type-C port that is always accessible and operational and (ii) must be able to be charged with cables compatible with the said standard, in line with the TS EN IEC 62680-1-3:2022 “Universal serial bus interfaces for data and power - Part 1-3: Common components - USB Type-C cable and connector specification” or an equivalent standard.

Moreover, if a Device can be charged via wired charging at voltages higher than 5 Volts or currents higher than 3 Amperes or powers higher than 15 Watts; it must operate in accordance with USB Power Delivery as specified in TS EN IEC 62680-1-2:2022 “Universal serial bus interfaces for data and power - Part 1-2: Common pieces - USB Power Delivery specification” or an equivalent standard.

The Draft Regulation also introduces additional obligations on economic operators, i.e. producers, authorized representatives, importers and distributors. Accordingly, if economic operators place any of the Devices on the market together with a charger, they must offer consumers the opportunity to purchase the same Device without any charger.

The economic operators are further obliged to inform the consumers whether a charger is offered together with the Device by means of placing a pictogram on the packaging in an easily visible manner. In cases where Devices are placed on the market through distant communication tools, the said pictogram must be displayed close to the price tag in a visible and legible manner.

The producers are further under the obligation to provide the following information with the Device in Turkish and in a clear, understandable, and legible manner; and additionally with a sign indicated in the Draft Regulation:

  • "The minimum power provided by the charger must be [x] Watts and the maximum power must be [x] Watts”, where power indicates the minimum power required by the Device and the maximum power to provide the highest rate of charging, and
  • At voltages greater than 5 volts or currents greater than 3 amperes or powers greater than 15 Watts, Devices that can be recharged via wired charging is accompanied by information on the charging capabilities of the radio equipment in text format, including "USB PD Fast Charging" indicating that it also supports the USB PD protocol.

With respect to the extended producer liability, the importers and distributors of the Devices are also under the obligation to provide the Devices with the aforementioned information in a visible and legible manner. In cases where Devices are placed on the market through distant communication tools, the information must be positioned close to the price information. In addition, if requested, this information must be indicated by an electronic solution such as a QR code or a similar method.

Sanctions Foreseen under the Draft Regulation

With the Draft Regulation, Devices are included in the scope of the ITCA’s authorization to carry out assessments for market surveillance and control purposes, where there is sufficient reason to believe that there is a breach of the requirements. In line with this purpose, the economic operators are obliged to cooperate with the ITCA.

In the event that the Device does not comply with the requirements set out in the Regulation on Radio Equipment, the ITCA may request from the economic operators to take all appropriate corrective actions without delay, including (i) bringing the Device into compliance with aforementioned requirements, (ii) withdrawing the Device from the market or (iii) recalling the Device within a reasonable period of time commensurate with the nature of the risk.

Moreover, the ITCA may request economic operators to eliminate the non-conformity of the Devices, in cases of any incompatibilities with labeling requirements mentioned above. The ITCA is authorized to take the necessary measures to prevent or restrict the placing of Devices on the market or to withdraw or recall Devices from the market if the non-conformity persists.

Transition Period

After the Draft Regulation enters into force, the provisions of the Draft Regulation will be applicable for the Devices as of December 28, 2024; except for laptops, for which the provisions will not be applicable until April 28, 2026.

 

Authors: Burak Özdağıstanli, Begüm Alara Şahinkaya

by Göksu Tuğrul

Markaları Değiştirerek Kullanmak Mümkün Mü?

6769 sayılı Sınai Mülkiyet Kanunu ("Kanun"), (i) tescilinden itibaren beş yıl içinde ciddi kullanımı olmayan veya (ii) kullanımına beş yıl kesintisiz ara verilen markanın iptaline karar verileceğini düzenlemektedir. Bu hükmün uygulanabilmesi için, markanın tescil edildiği mal veya hizmetlerle ilgili kullanımının olmaması ve marka sahibinin markayı kullanmamak için haklı bir nedeninin bulunmaması gerekmektedir.

Söz konusu beş yıllık sürenin ardından marka sahibinin, markasını ilgili mal ve hizmetler bakımından kullandığını somut ve objektif kanıtlar sunarak ispat etmesi gerekebilir.

Esas olarak bir marka tescil edildiği gibi kullanılmalıdır. Ancak Kanun'un 9(2) maddesi, markanın ayırt edici karakterini değiştirmeden farklı unsurlarla kullanılmasını da "kullanım" olarak kabul etmektedir.

Kanun koyucu, markanın farklı unsurlarla birlikte kullanılmasına izin vererek, markaların değişikliklere ayak uydurabilmelerini sağlamaktadır. Bu imkan, markaların dinamik ticaret ortamında büyürken marka bütünlüğünü koruyabilmelerini sağlamaları açısından marka hukukunun öneminin altını çizmektedir. Bununla birlikte, marka ile farklı bir unsurun kullanılmasının kapsamı, yaygın ticari uygulamalarla sınırlı olmalıdır.

Markanın ayırt edici karakterinin korunarak kullanılması kriterine de değinmek önemlidir. Bir markanın temel ve ayırt edici unsurunun korunması, tüketicilerin markayı ve ilişkili olduğu şirket veya kişiyi kolayca anlamasını sağlamaktadır. Burada, farklı markalar farklı tüketici gruplarına hitap ettiğinden, ayırt edicilik değerlendirmesinin her markaya özgü yapılmasının önemi ortaya çıkmaktadır.

Aşağıdaki örnekler, Kanun'da tanımlanan sınırlar dahilinde, farklı unsurlar içeren "marka kullanımını" göstermektedir:

 

  • Kelime markalarında:
    • Noktalama işaretleri ekleme/çıkarma
      • Alçıpan → Alçıpan!
    • Yazı tipini değiştirme
      • Ip-tech → Ip-tech
    • İki kelime olarak tescil edilen markalarda sadece esas unsuru kullanma
      • Super NaNa → NaNa
    • İki kelimenin birleşimi olarak tescil edilen markalarda kelimeleri ayırma
      • BabyCool→ Baby Cool
    • Bağlaç veya ön ek ekleme/çıkarma
      • Viventy by Bernd Berger → Viventy Bernd Berger
    • Mal veya hizmeti tanımlayıcı ifade ekleme
      • Four Seasons → Four Seasons Hotel
    • Marka sahibine ait birden fazla markayı eşzamanlı kullanma

(Çatı marka veya alt markanın birlikte kullanımı)

  • Galaxy E7 → Samsung Galaxy E7
  • Tescilli bir markanın serisi izlenimi yaratacak eklemelerle birlikte kullanma
    • AINHOA →  AINHOA SPA WORLD[1]
  • Baskın olmayan yardımcı kelime unsurlarını ekleyerek kullanma
    • COLORIS → COLORIS Global Coloring Concept[2]
  • Şekil markalarında:
    • Markayı farklı bir renk tonunda kullanma
      • Şekil markasına kelime unsuru ekleyerek kullanma

Ancak, bir markanın şekil unsurunu oluşturan kelimenin kullanılması, markanın ayırt edici karakterini değiştireceği için Kanun'un 9(2) maddesi kapsamında değerlendirilemez.

Bu bağlamda, bir markanın tescil edildiği şekliyle kullanılması esas olmakla birlikte, markanın kelime veya şekil unsurlarında küçük değişiklikler yapılarak kullanılması markanın kullanılmadığı anlamına gelmeyecektir. Bu küçük değişikliklerde dikkat edilmesi gereken önemli husus, markanın tüketiciler üzerindeki genel izleniminin korunmasıdır. Bu izlenimi etkileyecek ve tüketici tarafından marka ile kolayca ilişkilendirilemeyecek değişiklikler, markanın kullanımı olarak kabul edilmeyecek ve markanın risk altında olduğu durumlarda kullanım ispatına konu olmayacaktır.

[1] Avrupa Birliği Adalet Divanı Genel Mahkemesi’nin T-426/13 sayılı Kararı

[2] Avrupa Birliği Adalet Divanı Genel Mahkemesi’nin T-353/07 sayılı Kararı

 

Yazarlar: Hatice Ekici Tağa, Sümeyye Uçar, Ebru Gümüş Karasu, Göksu Tuğrul

by Göksu Tuğrul